In mijn zoektocht naar geschikt materiaal voor een ‘inpond raceway system’ moest ik materiaal vinden dat robuust , zeewaterbestendig, niet te zwaar en makkelijk verwerkbaar moest zijn. Daarnaast had het vanwege de korte duur van het project ook de voorkeur dat het herbruikbaar zou moeten zijn. Beton viel al snel af, vanwege het gewicht, maar vooral ook vanwege de enorme CO2 footprint. Hout of betonplex leken me dan weer niet zeewaterbestendig genoeg. Bakken (laten) maken van RVS, polyester, epoxy en andere kunststoffen vond ik in deze fase van de ontwikkeling te begrotelijk, nog afgezien van de onwenselijke impact van de giftige stoffen die hierbij komen kijken.
Dus kwam ik uit bij de ecologische tegenhanger van beton. Xiriton genaamd. Bedacht door Frank Bucher, een Zwitser uit Stiens. Met zijn bedrijf Acroniq heeft een methode uitgedokterd waarbij hij, op basis van natuurlijke materialen een bouwstof kan maken die zich gedraagt als beton. Maar in plaats van CO2 uitstoten bij de verwerking slaat Xiriton juist CO2 op. Want een belangrijk bestanddeel is olifantsgras (miscanthus) dat wordt gebruikt als wapening. Het is wel wat minder sterk dan beton, maar een stuk lichter en niet onbelangrijk, volledig recyclebaar. Volgens Frank is het goed mogelijk om lichamen te maken die drijven.
Acroniq werkt momenteel aan de vijfde generatie Xiriton, dat kan worden verwerkt in zeewater. Zeer interessant voor NoordOogst dus. Een recent project waarin Acroniq is betrokken is Ecodami, waarbij Xiriton wordt ingezet om koraalriffen te herstellen.
